سمعک ها بر اساس تکنولوژی و مدارهای درون آنها به انواع مختلفی تقسیم می شوند. در روز های اولیه ساخت سمعک، از لوله های وکیوم و باتری های بسیار بزرگ در ساختار سمعک استفاده می شد ولی امروزه به کمک میکروچیپ ها، محاسبات کامپیوتری و پردازش های دیجیتالی بر روی صدا توسط سمعکها اعمال می شود .
در پردازش آنالوگ صوت، حرکت هوا توسط میکروفن به یک جریان همسان ولی پیچیده الکتریکی تبدیل می شود. صدای آنالوگ مثل تهیه فتوکپی بوده و یک تصویر کلی از صدای اصلی ارائه می شود. در واقع این پردازش شبیه تهیه کپی مجدد از روی یک فتوکپی است که در این حالت کیفیت صوتی مطلوبی نخواهیم داشت.
در پردازش دیجیتال صوت، صدا به صورت سری از اعداد کد بندی شده و در هر زمان بلندی و شدت صدا مشخص میگردد. پردازش صدا با روش دیجیتال ، دقیق تر و با جزئیات بیشتری همراه خواهد بود.
صدای دیجیتال به صورت کاملاً دقیق قابل تکرار است . صدای دیجیتال را می توان دفعات متعدد ، بدون کاهش کیفیت تا بی نهایت تکرار کرد. این کار مانند تهیه کپی های متعدد از یک تصویراسکن شده است، که در این حالت کیفیت صوتی مطلوبی تری خواهیم داشت.
این سمعکها علاوه برداشتن پردازش دیجیتالی پیشرفته ، توانایی ثبت و نگهداری داده های مربوط به استفاده از سمعک توسط استفاده کننده و یادگیری از روی این داده ها به صورت خودکار (پس از یک تا دو هفته) و اعمال تنظیمات مورد نیاز و سنجیده شده براساس این گونه داده ها را دارد. به این گونه سمعک ها سمعکهای هوشمند گفته می شود چون که توانایی یادگیری سطح دلخواه صوتی و تقویتی اصوات را برای استفاده کنندگان یاد می گیرند.